مقایسه ی آثار تمرینات استقامتی پرشدت و مقاومتی بر سطوح آیریزینی و شاخص مقاومت انسولینی در موش صحرایی

مقدمه: آیریزین مایوکاینی است که از پروتئین غشایی fndc5 آزاد می­گردد و تاثیرات مثبتی بر متابولیسم دارد. هدف از تحقیق حاضر، مقایسه ی­ تاثیر تمرین­­های استقامتی پرشدت و مقاومتی بر آیریزین و مقاومت انسولینی در موش های صحرایی نر بود. مواد و روش ها:  24 سر موش صحرایی نر به طور تصادفی به گروه های تمرین استقامتی پرشدت، مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. تمرین استقامتی شدید به مدت 10 هفته روی تردمیل انجام شد. تمرین مقاومتی شامل بالا رفتن از نردبان با وزنه های آویزان شده به دم حیوان بود. پس از 10 هفته تمرین، غلظت سرمی آیریزین، گلوکز و انسولین اندازه گیری شد. یافته ها: سطوح سرمی آیریزین پس از 10 هفته تمرین استقامتی پرشدت در مقایسه با تمرین مقاومتی به طور معنی داری افزایش یافت (008/0=p) و مقادیر گلوکز (001/0=p) و شاخص مقاومت انسولینی (009/0=p) در موش­­های گروه تمرین استقامتی شدید به طور معنی داری کمتر از گروه تمرین مقاومتی بود .هم چنین، گلوکز و شاخص مقاومت انسولینی موش­­های گروه تمرین استقامتی شدید به طور معنی داری (001/0=p) کمتر از گروه کنترل بود. از طرفی، وزن موش­­ها در گروه تمرین استقامتی شدید به طور معنی داری کاهش یافت (008/0=p). در ضمن، بین آیریزین با گلوکز و شاخص مقاومت انسولینی همبستگی منفی معنی داری مشاهده شد، ولی ارتباط معنی داری بین آیریزین با انسولین وجود نداشت. نتیجه گیری: تمرینات استقامتی پرشدت در افزایش مقدار آیریزین و کاهش مقدار گلوکز و شاخص مقاومت انسولینی، در مقایسه با تمرین مقاومتی؛ موثرتر هستند.